Rönesans döneminden kalan küçük çocuk mumyası, geçmişe dair bildiklerimizi değiştirebilir

Rönesans dönemi aristokrat bir çocuğun benzersiz şekilde korunmuş bir mumyası üzerinde yapılan sanal otopsi, ayrıcalıklı olsa da mükemmel olmaktan uzak olan kısa bir hayata şahit olmamızı sağladı.

İnsanlık tarihinin çoğunluğunda, yetişkinliğe ulaşma şansı, en iyi ihtimalle yarı yarıyaydı. Bunun pek çok nedeni bulunuyor (çoğu mikrop teorisi ve içme suyu olarak kullandığınız nehre doğrudan tuvaletinizi yapmamanız gerektiği gibi kavramları anlamamaktan kaynaklanıyor), ancak bunlar tüm hikayeyi anlatmıyor. Daha geniş bir bakış için, gerçek hayattaki bazı tarihi kalıntıları incelemek en iyi seçenek. Almanya’dan bir bilim ekibi, yakın geçmişte böyle bir çalışma için nadir bir şansa erişti.

Ekip, en son teknolojiyi ve tarihi arşivleme tekniklerini birleştirerek bir sanal otopsi gerçekleştirdi. Diş ve kemik ölçümleri, çağdaşlarının yaklaşık dörtte biri gibi, çocuğun yaklaşık bir yaşını aşamadığını ortaya koydu.

Yaşına göre fazla kiloluydu ve genellikle raşitizm veya iskorbüt gibi günümüzde desteklenmiş süt ve yıl boyu narenciye tüketme imkanı olanlarda neredeyse hiç duyulmayan, beslenme yetersizliklerinden kaynaklanan hastalıklarda gözlemlenen kaburga bozukluklarına sahipti.

Raşitizm en yaygın olarak kemikleri etkileyen, onları yumuşak ve kıvrımlı yapan bir hastalık olarak bilinir. En stereotipik belirtilerden biri eğri bacaklı bir görünümdür. Araştırmacılar tarafından incelenen küçük lord bu belirtiye sahip değildi, belki de emeklemek ya da bu görünümü geliştirmeye yetecek kadar yürümek için çok gençti, ama hastalıkla daha ilgili bir özelliği bulunuyordu.

Raşitizm, bir çocuğun pnömoni gibi ciddi solunum yolu enfeksiyonlarına karşı savunmasızlığını önemli ölçüde artırabilir. Bir 2010 hastane araştırması, raşitizmli çocukların, hastalığı olmayan çocuklara göre akut solunum yolu enfeksiyonu geçirme olasılığının daha yüksek olduğunu buldu. Çocuğun sanal otopsisi, onun da bir istisna olmadığını gösteriyor: Görünüşe göre, ciğerlerinde zatürreye özgü iltihaplanma ile hayatını kaybetmişti.

Tüm bunlar, araştırmacılara göre, aristokrat bir lüks ve uzun yaşam fikrine yeni bir bakış sağlıyor. Münih-Bogenhausen Akademik Kliniği’nde patoloji profesörü ve yeni makalenin başyazarı Andreas Nerlich yaptığı açıklamada “ciddi bir vitamin eksikliği ile birlikte obezitenin kombinasyonu, yalnızca genel olarak ‘iyi’ bir beslenme durumu ile birlikte neredeyse tamamen güneş ışığından mahrum kalma ile açıklanabilir” dedi ve devam etti: “Önceki popülasyonların yüksek aristokrat bebeklerinin yaşam koşulları hakkında bildiklerimizi yeniden gözden geçirmeliyiz.” Yani o zamanki aristokrat bebeklerinin pek çoğunun hiç Güneş ışığı görmemiş olması olası görünüyor.

Bu keşifler, bir CT taraması sayesinde geldi. Bu, minik vücudun doğal mumyalaşmasına yol açan oldukça sıra dışı bir dizi koşul olmasaydı mümkün olmayacaktı. Neden öldüğü bilmecesi çözülmüş olsa da, çocuğun hayattayken kim olduğu hakkında çok az şey biliniyor.

Kimliği hakkında çözülmesi gereken gizemler vardı. Çocuk, adının yazılmadığı düz bir tahta tabutla gömülmüştü. Hatta bu tabut, vücudu için yeterince büyük bile görünmüyordu. Bu şekilde defnedilen tek kişi oydu; diğer tüm mezarlar, ölenlerin isimlerinin gelecek nesiller için hatırlanması için kaydedilmiş olan ayrıntılı metal işlerine sahipti.

Yani belki de küçük beden, hatırlanacak kadar önemli birine ait değildi. Ayrıca, mahzen mezarda defnedilen tek bebekti. Bu mahzen mezar, kökenleri 12. yüzyıla kadar uzanan imparatorluk kontları ve prenslerinin hanedanı olan soylu von Starhemberg ailesi tarafından özel olarak kullanılıyordu.

Kıyafetlerinin analizi, abartısız kutusunun içinde, pahalı ipekten yapılmış uzun, kapüşonlu bir palto giydiğini gösterdi. Yani, Nerlich’in belirttiği üzere, belli bir düzeyde “özel ilgi” gösterilmiş olabilirdi.

Bu ipuçları ilk başta çelişkili görünse de, kalıntıları MS 1550 ile 1635 arasına tarihleyen radyokarbon analiziyle birleştirildiğinde, çocuğun kimliği için olası bir aday buldular. Kont Reichard von Starhemberg’in kendi adını taşıyan torunu Reichard Wilhelm.

Nerlich, “ailenin diğer bebeklerinin kaderi hakkında hiçbir verimiz yok” dedi ve devam etti: “Verilerimize göre, bebek büyük olasılıkla [kontun] aile mezarlığının kurulmasından sonra doğan ilk oğluydu.“

Uzun zaman önce ölmüş bir çocuğun adını ve hikayesini öğrenmek, bu kadar çok bilimsel dedektiflik için küçük bir ödül gibi görünebilir. Ancak bu, ekibin atalarımızla ve onların yaşamlarıyla olan ilişkimizi gerçekten etkileyebileceğine inandığı bir sonuç.

“Bu sadece bir vaka” dedi Nerlich ve ekledi: “Ama o zamanlar erken bebek ölüm oranlarının genellikle çok yüksek olduğunu bildiğimiz için, gözlemlerimizin daha yüksek sosyal sınıflarda bile bebeklerin tüm yaşam boyunca yeniden yapılandırılmasında önemli bir etkisi olabilir. ”

Çalışma Frontiers in Medicine’de yayınlandı.

Kaynak: Chip