9 Temmuz 1962’de, Honolulu, Hawaii sahillerinde toplanan kalabalıklar, ABD’nin uzayda bir nükleer bomba patlatmasını izlemişti. Starfish Prime olarak bilinen patlama, “Operation Fishbowl” olarak bilinen bir dizi yüksek irtifa nükleer testinin parçasıydı. Testler sırasında beş nükleer patlama yaşandı, Starfish yaklaşık 1,4 megaton enerjisi ile en büyüğüydü.

Bomba, Pasifik Okyanusu’ndaki Johnston Adası’nın yaklaşık 400 kilometre üzerinde patlatıldıktan sonra, elektronik cihazlar bozulmaya başladı ve gökyüzünde auroralar görüldü.

Askeri raporlarda da kaydedilen görgü tanıdıklarının söylediklerine göre, öncelikle beyaz bir parlama bulutlar arasında gözüktü ve ardından açık gökyüzünde genişleyerek yeşil bir ışınım topuna dönüşmeye başladı. Bu ışıklar kaybolmadı ve bir süre boyunca sabit olarak durmaya devam etti.

Daha sonra yeşilimsi ışık mora döndü ve patlama noktasından itibaren kaybolmaya başladı. Parlak kırmızı bir parıltı ufukta gözükmeye başladı ve gökyüzünün doğu kısmı soluk, yanan bir kırmızı yarı daire ile dolarak bazı ufak yıldızların kaybolmasına sebep oldu. Bu olay en az yedi dakika sürdü.

Benzer Sovyet testlerine karşılık olarak yapılan bu test, kısmen Dünya’nın manyetik alanı üzerindeki etkiyi kontrol etmek, kısmen de uzayda gerçekleştirilen nükleer patlamaların Sovyetlere karşı kullanılıp kullanılamayacağını incelemek için gerçekleştirilmişti. Bu testler ile, o sırada şaşırtıcı olan bir şekilde, aralarında bir gün sonra fırlatılan bir uydu da dahil olmak üzere bazı uyduların bozulduğunu gördüler. Ayrıca 1.400 kilometre uzaklıktaki Hawaii adalarında sokak aydınlatma sistemleri, sigortalar, hırsız alarmları gibi cihazlar bozulurken, bir telekomünikasyon tesisi de hasar aldı.

Testin Aurora gibi görülen etkileri dışındaki etkileri çok daha uzun bir süre devam etti. Bu patlama ile yapay bir radyasyon kuşağı oluştu ve birkaç yıl boyunca, doğal oluşan Van Allen kuşaklarına göre daha yüksek seviyelerde radyasyon ile varlığını korudu.

Kaynak: Chip