Antik Yunan’da Dünya’nın sonunun nasıl geleceği işe böyle hayal ediliyordu

Son zamanlarda dünyanın sonuyla ilgili görüşlerimiz, oldukça şiddetli iklim krizi ve nükleer savaş tehdidinden, yapay zekanın bizi bünyesine katıp yerimize geçeceği hayallerine ve büyük depremlere kadar geniş bir spektrumda yer alıyor.

Bunların öncesinde, Dünya’yı kana bulayan melekler ve İskandinav mitlerindeki Ragnarök gibi hikayeler vardı. Ve tabii ki, Antik Yunanlılar da dünyanın sonu hakkında kendi fikirlerine sahipti.

Antik Yunan’da Dünya’nın sonu kehanetleri

Filozoflar Platon ve Aristoteles de dahil olmak üzere birçok Antik Yunan için dünya sona ermiyor, tekrar eden bir döngü içerisinde bulunuyordu. Platon bir felaketten sonra hayatta kalanların her zaman Dünya’yı yeniden inşa edileceğine inanıyordu. Stoacıların çoğu, yeni bir döngü yeniden başlamadan önce (Platon’a göre her 36.000 yılda bir), kozmosun periyodik olarak yok edildiği Ekpyrosis‘e inanıyordu.

Yunan mitolojisi ve felsefesi, insanlığın ve dünyanın sona ermesine odaklanmak yerine, geçmişin tanrılarından ve felaketlerinden daha fazla bahsediyordu. Ancak, eski yazılarda geçmiş ve gelecek kıyametlerle ilgili bazı açıklamalar da bulunuyor.

Yunan şair, ekonomi filozofu, Homeros‘un çağdaşı ve bazen de tarih kayıtçısı olan Hesiod, tanrıların insanlığı yok ettiği bir tür kıyametten söz ediyor.

Hesiod epik şiiri İşler ve Günler’de (MÖ 700) insanlık tarihini beş dönemini farklı çağlara ayırıyordu. Altın, Gümüş, Bronz, Kahramanlık ve Demir Çağları olarak adlandırılan bu dönemler, Yunan mitolojisinin merceğinden insanlığın ilerlemesini tanımlıyor.

Bunların ilki, “Olympus’ta yaşayan ölümsüz tanrıların ölümlü insanlardan oluşan altın bir ırk yaratmasından” hemen sonra yaşanan Altın Çağ’dı. Ardından “gümüşten ve açık ara daha az asil olan ikinci bir nesil” geldi. Daha sonra, korkunç ve güçlü ve şiddete meraklı üçüncü bir nesil olan Tunç Çağı geldi.

Hesiod’un yazdığına göre “bunlar kendi elleriyle yok edildi ve soğuk Hades’in rutubetli evine geçti ve geride hiçbir isim bırakmadı: “Korkunç olsalar da, kara Ölüm onları yakaladı ve güneşin parlak ışığını geride bıraktılar.”

Bu efsanenin bazı versiyonlarında Zeus, Tunç Çağını sonlandırmak için bir sel gönderiyor.

Tanrısal bir kahraman-insan ırkı

Zeus, bu olayın ardından, aralarında Perseus, Odysseus ve Achilles’in de bulunduğu Yunan mitolojik kahramanlarının çoğunun yaşadığı varsayılan “tanrısal bir kahraman-insan ırkını” yarattı. Hesiod, kahramanlar çağında değil, sonraki çağda doğduğu için bu durumdan çok mutlu değildi.

“Çünkü şimdi gerçekten demirden bir ırk var ve insanlar gündüzleri emek ve kederden, geceleri ise yok olmaktan asla dinlenmezler ve tanrılar onların üzerine büyük belalar açacak…” Hesiod, bu “acı” ve “katı yürekli” çağın son olacağına inanıyordu: “Ama buna rağmen, bunların bile kötülüklerine karışmış bir iyilik olacak. Ve Zeus, bu ölümlü insan ırkını, doğduklarında şakaklarında beyaz saçlar olmaya başladıklarında da yok edecek.”

Hesiod, bu çağ hakkında daha fazla ayrıntıya giriyor ve bu çağı, kötülük yapanların şiddetli eylemleri için övgü aldıkları ve insanlığın kötülükten zevk aldığı bir zaman olarak tanımlıyor: “Ve sonra Aidos ve Nemesis, beyaz cüppelere sarınmış tatlı biçimleriyle, geniş yollu dünyadan gidecekler ve ölümsüz tanrıların topluluğuna katılmak için insanlığı terk edecekler: ve ölümlü insanlara acı acılar kalacak ve kötülüğe karşı hiçbir savunmaları olmayacak.”

Kaynak: Chip