Milyonlarca Lastik Denize Atılırsa Ne Olur? Bunu Denediler ve İşte Sonuç!

Deniz yaşamına yardım etmek için birkaç milyon lastiği alıp okyanusa atmanın garip olduğunu düşünebilirsiniz. Ancak 1970’lerde bu işlerden sorumlu olanlar için parlak bir fikir gibi görünüyordu.

1972’de Broward Yapay Resif A.Ş. (BARINC) sonunda felakete yol açacak bir plan yaptı: Araç lastiklerinin atılması sorununu, balıklar için yeni yuvalar oluşturma arzusuyla birleştirmek. Plan, yaklaşık 2 milyon eski lastiği alıp, balıkların kesinlikle “yapay resiflere” akın edeceği okyanus tabanına batmalarını sağlamaktı.

Fikir şaşırtıcı miktarda ilgi gördü. 100’den fazla özel mülkiyete ait tekne ve ABD Donanması’nın USS Thrush gemisi gönüllü olarak bu kampanyaya katıldı. Goodyear Tire & Rubber Co, bunun tam da dahil olmaları gereken bir proje olduğuna karar verdi ve diğer lastikler çöplüklerden gelirken lastikleri birbirine bağlamak için lastik ve ekipman bağışladı.

Goodyear bu fikri o kadar çok beğendi ki, projeye törensel bir açılış olarak okyanusa altınla boyanmış bir lastiği bırakmak için bir Goodyear keşif balonu bile aldılar. Şirketten yapılan bir basın açıklaması, lastiklerin “balıklar ve diğer su türleri için bir sığınak sağlayacağını” belirtti ve “resif malzemesi olarak hurda lastiklerin mükemmel özelliklerinden” bahsetti.

Bu fikir, iyi niyetli olsa da, ne yazık ki bir felakete, tam anlamıyla bir su altı enkazına dönüştü. Yıllar sonra, 2007’de Florida Atlantik Üniversitesi’nde okyanus mühendisliği profesörü Ray McAllister, “Gerçekten iyi olan fikir, deniz canlılarına yaşam alanı sağlamaktı, böylece bölgedeki deniz yaşamını ikiye veya üçe katlayabilecektik” dedi ve ekledi: “Bu şekilde yürümedi. Şimdi geriye baktığımda bunun kötü bir fikir olduğunu görüyorum.“

Artık resif oluşturmak için insan yapımı malzemeleri batırmanın göründüğü kadar temiz olmadığını biliyoruz. Gemi enkazları, yapay resiflerin en yaygın şeklidir ve deniz canlılarına yaşam alanı sağlamak için kasıtlı olarak batırılan gemiler bulunuyor. Okyanusa lastik atmanın yanlış olan yanı ise, lastiklerin ne kadar hafif olduklarının ve ne kadar büyük bir kısmının sürüklenip parçalanabileceğinin düşünülmemesiydi.

Lastiklerde sadece birkaç tür sünger büyüdü ve bunlar da oldukça seyrekti. Daha da kötüsü, akıntılar birçok lastiği gevşetti. Gevşek lastikler, okyanus tabanında kayarken yakındaki diğer doğal mercanları ezmeye devam etti ve mercan resiflerinin büyümesini engelledi. Kısacası, bir temizleme çabasının koordinatörü William Nuckols’un 2007’de belirttiği gibi, “sürekli öldüren bir mercan yok etme makinesi” meydana getirilmişti.

Gönüllüler ve çeşitli gruplar, projenin başarısız olduğunun ortaya çıkmasıyla beraber lastikleri geri toplamaya çalıştı, ancak bu görevin boyutlarını tahmin edebilirsiniz. ABD ordusu da temizliğe dahil oldu ve Industrial Divers Corporation‘ın daha fazlasını toplaması için sözleşme imzalanmadan önce 72.000 lastiği çıkarmayı başardı. Yüz binlerce lastik deniz tabanından kaldırılmış olsa da, yüz binlercesi daha deniz tabanında kalmaya devam ediyor.

Kaynak: Chip