CS Mackay-Bennett isimli bir gemi, 1912 yılında Titanik kazasının ardından kurtarma göreviyle Halifax, Nova Scotia’dan yola çıktı. Aslında bu bir kurtarma görevinden çok, hayatını kaybedenlerin cesetlerini toplama göreviydi.

Felaketin ardından gemi hızla bir “morg gemisine” dönüştürülmüş, 100 tabut, Halifax kentindeki tüm mumyalama sıvısı ve geçiş halindeki cesetleri korumak için 100 ton buzla donatılmıştı. Ancak bütün bunlar yeterli değildi.

Mürettebat beklediğinden çok daha fazla ceset buldu, çoğu can yelekleri ile yarısı suyun üzerinde olmak üzere buzlu suda yüzüyordu. Titanik felaketinden geride kalan 190 cesedi geri getiren geminin kaptanı Lardner basına, ölülerin hepsini kıyıya geri getiremediklerini ve birçoğunun denize gömüldüğünü söyledi.

Lardner, Washington Times’a şu açıklamayı yaptı: “Çoğu mürettebatın üyeleriydi ve onlarla ilgilenemezdik. Halifax’tan ayrıldığımızda şehirdeki tüm mumyalama sıvılarını gemiye aldık. Bu sadece yetmiş cesedin bakımı için yeterliydi. Bu kadar çok sayıda ceset bulmamız beklenmiyordu. Cenazeci bu cesetlerin denizde üç günden fazla dayanacağını düşünmüyordu ve iki haftadan fazla denizde kalmamız beklendiği için onları gömmek zorunda kaldık. Teslim edilmeden önce ölüler için tüm hizmetleri aldılar.“

Geri getirilen cesetler rastgele seçilmedi

CS Mackay-Bennett ve diğer üç kurtarma gemisi tarafından tespit edilen toplam 337 cesedin yaklaşık üçte biri, kimliklerinin tespit edilmesi için üzerlerindeki bir eşyanın alınmasının ardından denizde defnedildi. Tabii ki kimin defnedilmek üzere eve getirilip kimin denize gömüldüğü rastgele değildi.

Felaketin ardından adli kimlik belirleme süreci hakkındaki bir araştırmada sosyolog Jess Bier, “Denize hangi cesetlerin gömüleceğine dair kararlar, büyük ölçüde kurtarılan kurbanların algılanan ekonomik sınıfına göre alınıyordu ve üçüncü sınıf biletleri olanların suya geri bırakılma olasılıkları çok daha yüksekti” diye yazdı.

Kıyafetlerinden, görünümlerinden ve hislerden yola çıkarak birinci sınıf yolcu olduğu varsayılan cesetler mumyalanmış ve tabutlara yerleştirilmişti. İkinci sınıf yolcular mumyalandı, ancak sadece kefene sarıldı. Üçüncü sınıf yolcular mumyalanmadı ve denize gömülmek üzere kefende saklandı.

Bier, “Kurtarma çalışanları bedenleri algılanan ekonomik sınıfa göre ayırdıkça, hangi bedenlerin korunacak kadar değerli olduğuna ve hangilerinin su altında hızla çürümesine izin verileceğine etkin bir şekilde karar verdiler” diyor.

Kararın nedenlerinden biri parasaldı. Nispeten yeni bir alan olan hayat sigortası, bir organ olmadan ödeme yapmazdı ve daha zengin yolcuların sigortaya sahip olma veya ödenmesi gereken mirasa sahip olma olasılığının daha yüksek olduğu düşünülüyordu.

Kaptan Lardner yaptığı bir açıklamada, “Önemli bir adam derinlere bırakılmadı” dedi ve devam etti: “Ölümün büyük sigorta, miras ve tüm davalar gibi sorulara yol açabileceği bir yere ölüleri geri getirmek en iyisi gibi görünüyordu.“

Üst sınıftan sadece tek bir kişi…

Bier için kararlar, Titanik’in buzdağına çarpmadan önce ve sonra gemide çok belirgin olan kökleşmiş sınıf kavramlarından geliyordu. Bier’in araştırmasında “bazı kasara altı yolcularının güverte altında kilitli olduğu iddialarından birinci sınıf yolcuların hayatta kalma şanslarının çok yüksek olmasına kadar [sınıf] ayrımlarının toplumun doğal bir parçası olarak varsayılıyordu” diye yazıyor.

Kaptan ve ekibi, bir cesedin tanımlanabileceğine dair fiziksel işaretler aradılar ve sınıf ayrımları bu kararlarda da görülebiliyordu. Örneğin, üst sınıfların baş harflerinin dikildiği giysiler giyme veya kendilerini ve şirketlerini tanımlayan kartvizit taşıma olasılıkları daha yüksekti.

O zamanlar basının dediği gibi “ölüm seferleri” tarafından keşfedilen bu cesetlerden, mürettebatın denize gömülme olasılığı diğer yolculara göre yüzde 36 daha fazlaydı ve üçüncü sınıf yolcuların onlara katılma olasılığı yüzde 46 daha fazlaydı. İkinci sınıf yolcuların kıyıya getirilme olasılığı yüzde 69 daha fazlaydı.

Kurtarılan tüm bedenler arasında sadece bir üst sınıf ceset denize gömüldü…

Kaynak: Chip